Dag 7: home sweet home...

Totaal gesloopt, zo zit ik nu in het vliegtuig.. Ik weet eigenlijk ook niet zo goed hoe ik mij moet voelen, het is een beetje leeg. Aan de ene kant wilde ik nog niet naar huis want dat zou betekenen dat ik straks ook weer aan het 'werk' moet, maar aan de andere kant was Wenen ook echt niet mijn stad.. Ik kon er niet mijn draai vinden en ik werd er beetje hopeloos van. Ik heb wel mensen nodig die vriendelijk zijn waar de cultuur open is en mensen niet hele dagen chagrijnig kijken en je niet willen helpen. 

Ik heb wel een paar leuke mensen ontmoet, twee tour guides en de barman waar ik het eerder al over had. Voor de rest had ik het gevoel dat iedereen om mij heen net zo min aan het genieten was als ik. Wenen is wel een mooie stad maar niet eentje waar ik graag alleen doorheen loop. 

Gisterenavond is uiteindelijk nog een van de leukste avonden geweest. Ik heb mijzelf maar is uitgedaagd om iets te doen wat niet bij mij past. Dus met bonkend hart heb ik op een servetje mijn nummer geschreven en die aan de barman gegeven. Ik zag aan zijn gezicht dat die verbaasd was. Ik ben daarna naar mijn hotel gelopen en in slaap gevallen. Rond 2 uur hoorde ik mijn telefoon piepen en het was de barman of ik nog wakker was. Dus, iets wat ook tegen mijn gewoonte ingaat, ben opgestaan en ben nog wat wezen drinken met deze barman. Het was een erg gezellige avond waar we tijdens wat biertje over van alles hebben gepraat. Tegen een uur of 4 was het misschien dan toch wel tijd om weer te vertrekken richting hotel. Na een afscheidszoen en de herhaaldelijke vraag of ik niet mee wilde naar zijn appartement heb ik vast gehouden aan mijn principes (dit ging wel heel erg buiten mijn comfortzone) en ben ik weer terug gelopen naar mijn hotel (ja alleen dus). 

Vanmorgen voelde ik mij erg beroerd en dit was niet van het bier of dergelijk. Met Nicole hier even kort over gehad en ze bedacht dat het waarschijnlijk ook kwam omdat ik vandaag weer terugging. Douchen hielp een beetje en daarna ben ik naar de Prater gegaan waar ze een fantastisch pretpark/kermis hebben. Ik mocht van mijzelf vijf attracties uitkiezen, twee waterbanen en drie achtbanen (foto's en filmpjes volgen nog). Helaas ben ik tijdens de laatste rit mijn hoedje uit Rome kwijt geraakt. Ik was echt in een super goede bui door alle attracties maar nadat ik, eigenlijk gewoon een stom ding als een hoedje, kwijt was geraakt baalde ik ontzettend. Ik heb poosje lopen piekeren en zag hem zelfs nog met het water na beneden komen. Helaas was die daarna onvindbaar.. Ik ben naar een markt gegaan om daar een nieuwe te kopen, maar het voelde niet hetzelfde en ik vond het stom dat ik aan het balen was over een hoedje die je waarschijnlijk overal kon kopen (maar natuurlijk niet die ene). 

Ik denk ook dat het hoedje voor mij meer betekende dan alleen een hoedje, het was onderdeel van een grote reis. Het was mijn eerste aankoop op dag nummer 2, die sowieso gekroond wordt als beste dag tijdens deze reis. Ook is dit hoedje te zien op al mijn foto's en ik baal dat ik mijn aandenken daaraan kwijt ben. Daarbij stond die mij ook nog is goed.

Afgelopen dagen waren erg indrukwekkend en soms ook zwaar, maar het was het zeker allemaal waard. Ik wil ook zeker al mijn vrienden bedanken voor hun toevoeging aan deze reis, zo eerlijk en open en ontzettend mooi geschreven/gesproken. Ik kan echt wel in mijn handjes knijpen met zulke vrienden. Dat ik altijd strijd voor de mensen om mij heen is het zeker waard en of sommige er nu misbruik van maken of het verwaarlozen, dat maakt mij eigenlijk vrij weinig uit, want ik heb jullie er allemaal aan over gehouden. Nu ik al deze verhalen aan hoor weet ik dat ik op de goede weg zit en dat iedereen over het algemeen wel eenzelfde soort beeld van mij heeft en dat doet mij goed, ik heb nog een aantal verhalen te gaan en ik blijf ze zeker wel delen (als de mensen dat goed vinden). Ook blijf ik nog even bloggen over andere zaken, want na vandaag zijn er weer nieuwe dingen bijgekomen waar ik graag nog verder over na wil denken.

Ook wil ik alle mensen bedanken die mijn blog zo aandachtig hebben meegelezen en voor de reacties die ik heb gehad van jullie, ik vond het geweldig! Nu ben ik blij dat ik bijna weer thuis ben en mijn vrienden en familie weer kan zien, ik denk dat de eerste de beste die ik zie een waterval over zich heen krijgt aan emoties van deze week. Maar dat is niet erg, soms moet dat er ook even uit. 

Yeey we gaan landen! Dus ik stap zo in treintje terug naar Enschede. Ik nodig jullie ook van harte uit om mijn blog te blijven volgen en mocht je willen reageren of iets dan kan dat via de blog, whatsapp of andere wegen, laat je vooral niet tegenhouden!

I will be seeing you all soon!