Dag 4 deel 2 & reactie op mama's en zus verhaal

Na een paar uurtjes slaap/rusten heb ik dan toch eindelijk een actie ondernomen Wenen in te gaan. En je wilt niet weten hoever tot ik eindelijk iets gevonden had... Wel tien stappen. De man van hotel had een Mexicaans restaurant aanbevolen op maar paar stappen verder, ik vond eerst wel zonde dat zo dichtbij was, maar was stiekem ook nog moe dus ik vond wel oké. Wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan!

Er was geen plek meer dus ik kon aan de bar plaats nemen. Het schijnt wel een heel goed tentje te zijn want het zit ongeveer de gehele tijd compleet vol en mensen wachten gewoon tot ze een plekje kunnen krijgen. Na een heerlijke maaltijd, was mijn oog al gevallen op de cocktails (happy hour), dus ik kon niet weggaan voor eerst een cocktail gehad te hebben. De cocktailbar hier is gewoon 4 keer zo groot als de normale bar en dat allemaal voor 1 persoon, aan de kleine bar staan ze krapjes met z'n tweeën. Ik was ondertussen al onder de indruk van de barman en zijn skills (daarbij is hij ook echt niet lelijk), praatje gemaakt en gevraagd of hij een cocktail wilde maken voor mij, kiezen is niet echt mijn ding en was benieuwd waar die mee kwam. Dit heb ik ook gefilmd dus mocht de WiFi in het hotel meewerken staat die straks online. Prachtig cocktails hebben er al voor gezorgd dat ik er nu 3 verder ben en misschien toch nog 1 neem voor ik zo terug ga. 

Ik heb ook het verhaaltje van mijn moeder en zus gelezen. Ja ik doe deze even samen want ze zijn wat korter en lijken erg op elkaar. Iets met zo moeder zo dochter misschien? Beiden geven aan dat ik door mij bestuursjaar en de dingen die ik dit jaar heb ondernomen zelfstandiger ben geworden. Mijn kwaliteiten in organiseren, plannen en delegeren (al vond ik die laatste best lastig) zijn tot uiting gekomen. Iets waar ik super veel plezier aan heb beleefd maar niet had gekund met zon actieve en geweldige AcCo en mijn bestuur. 

Iets wat ze beiden ook aangeven is om ontspanning te zoeken en goed te letten op mijn eigen gezondheid. Iets wat dit jaar door weer al een blessure ook niet echt goed verliep. Ik maakte lange dagen met weinig slaap waar sporten en gezond eten nou niet echt bovenaan stond. Het weekend was dan ook om bij te komen, wat mijn vriendinnetjes in Aalten nog wel is saai vonden, maar ik had het hard nodig. Zo kwam ik mijn buurjongen tegen op een festival en vroeg of ik niet op de bank moest liggen. Mijn moeder vertelde hem blijkbaar dat dat mijn vaste plek is als ik uit Enschede kwam (en ja het is ook waar, maar thuis thuis hoefde ik ook even niets en de helft van de tijd wist niemand de eerste paar uur dat ik in Aalten was). 

Afgelopen twee jaar ben ik al twee keer uitgevallen met voetbal door een blessure. De eerste keer verstapte ik mij tijdens trainingen en scheurde mijn enkelbanden in, het wilde maar niet helen en ik bleef pijn houden, uiteindelijk geopereerd. Toen in de zomer weer begonnen en afgelopen naar kon ik weer mee doen met de wedstrijden. Iets waar ik intens van geniet. Doordat ik niet kon komen trainen werden de speelminuten wel minder voor mij. Tijdens een wedstrijd waarin we weinig mensen hadden speelde ik langer dan ik normaal deed. Tijdens een blok, voelde ik mijn enkelbanden aan de andere kant inscheuren en verging van de pijn. Als alles goed was gegaan dan was ik nu weer ready to go. Helaas liep ik al slecht voor deze blessure door de oude blessure aan de rechterkant ik was al terug bij de fysio en ook zij gaf aan dat ik weer terug bij af was. Dikke domper, het scheuren aan de andere enkel zorgde er ook voor dat ik eerst weer moest rusten. Maar zelfs na al dat rusten heb ik nog steeds last van mijn oude blessure, waardoor de nieuwe niet goed geneest en dus nog steeds dik wordt. Ik heb leren leven met de pijn die elke dag weer opnieuw voel, meer dan ik ooit zo toegeven aan elk andere, een lange dag, of al maar gewoon lang staan zorgt voor veel pijn en het continu afwisselen van staanposities met als gevolg dat mijn rug, nek en alles zeer gaat doen. Ik ben echt geen mietje en geef wel geregeld aan dat ik last heb, maar meeste van de tijd is het dan stadium beetje last al voorbij. 

Samen met de fysio hebben we dan ook besloten terug te gaan na de sportarts die mij eerder al behandelde. In best snelle tijd hoorde ik dan ook minder nieuws. Groot deel van mijn kraakbeen in mijn enkel is verloren gegaan en heeft zich rond gesplinterd door mijn enkel. Op de foto leek het beetje een vorm van een iets wat grote knikker de arts gaf aan dat er aanzienlijk veel kraakbeen verloren is gegaan. Dit is natuurlijk niet best met als gevolg een kijkplezier nogmaals en verwijdering van dit loszittend kraakbeen. Iets waar ik erg tegenop zit. Dit weerhoud mij er nu namelijk van om te beginnen met trainen en weer opnieuw te kunnen gaan voetballen. Mijn operatie zal ook plaats vinden tijdens mijn stage en hoe de revalidatie eruit zal zien zal tot aan de operatie waarschijnlijk een mysterie zijn. Iets waar ik niet op zit te wachten maar wel noodzakelijk is. Hopelijk mag ik na deze ingreep weer voetballen en kan mijn fysio mij weer op het veld krijgen! Voor nu is dat afwachten en ja daar kan ik erg slecht tegen. Vrijdag 2 September heb ik pas een afspraak met de behandelende arts voor mijn operatie en ook dan pas gaat de wachttijd in. 

Beetje afgeweken van mijn punt maar wel even goed voor mij om van mij af te schrijven. Ik heb samen met een vriendin al over gehad om misschien in Enschede elke week een avondje te gaan baantjes zwemmen. Iets wat ik dan maar moet gaan doen tot aan de operatie (kan ik misschien beetje conditie opbouwen).

Ik heb inderdaad al gesjoemeld en heb nog 1 cocktail genomen als ik die zo op heb ga  ik de tien stappen terug naar het hotel nemen en lekker slapen. Morgen weer ontbijt in het hotel en dan gaan we op onderzoek uit. 

Slaap lekker mensen en spreek jullie morgen!